Na het overlijden van Redmar ben ik een periode van enkele maanden niet aan het werk geweest. Ik kon het niet opbrengen. Mijn hoofd zat vol met het verlies en alle zaken die er toen omheen speelden. Ik had geluk. Ik had een chef die tegen me zei: “ Je bent niet ziek. Je zit midden in de rouw”. Ik ben niet een dag ziek gemeld en kreeg alle ruimte. Dit was voor mij een hele goede oplossing. De eerste dagen dat ik wel aan het werk ging, kwam een collega bij mij op kantoor. Hij had iets belangrijks te vertellen. Ik nodigde hem uit om het te vertellen en luisterde naar zijn verhaal. Tenminste dat dacht ik. Hij was nog maar net de deur uit of ik wist niet meer waar hij het over gehad had. Ik kon niet meer informatie vasthouden op mijn harde schijf. Die was blijkbaar nog overvol. Daarna heb ik langzaam de draad weer opgepakt en geen enkele keer meer verzuimd. Dit werkte voor mij, maar voor anderen kan het juist helend zijn als ze weer naar het werk kunnen gaan. Het geeft afleiding en structuur. Je kunt je weer binden aan een doel en aan je collega’s. Het is wel van belang dat leidinggevenden en collega’s weten wat verdriet met mensen doet. Dat ze naar je luisteren en je de ruimte geven. Dat ze met je in gesprek gaan over wat jij ziet als mogelijk. Soms kun je nog niet je oude functie helemaal oppakken, dan kan het fijn zijn dat je aangepast werk kunt doen. Van groot belang is ook dat je de eerste dag goed opgevangen wordt. Dat je collega’s weten dat je komt. Zo kunnen ze je ondersteunen. Verdriet is niet iets wat je thuis kunt laten. Goede begeleiding is niet alleen goed voor jou als rouwende, maar het is ook goed voor het bedrijf. Als het bespreekbaar is met elkaar geeft dit ook verbondenheid. Verbondenheid tussen de collega’s onderling en met het bedrijf. Lang thuisblijven wordt tegenwoordig als niet gewenst gezien. Je zet de rouwende apart en de kans op wegglijden is groot. Soms brengt de huiselijke situatie wel problemen met zich mee waar door werken heel moeilijk wordt. Bijvoorbeeld die jonge moeder die komt te overlijden kort na de geboorte van haar kindje. De vader blijft alleen achter. Hij heeft zijn eigen verdriet en tegelijker tijd de zorg voor de baby. Hoe kun je dat in vredesnaam managen? Marrit van Exel ( auteur: Survivalgids voor weduwen) en collega rouwcoach, maakte dit met haar dochter en schoonzoon mee. Marrit is een aantal weken terug een petitie gestart om het onderwerp rouwverlof te laten behandelen in de Tweede Kamer. De benodigde 40.000 stemmen had ze binnen enkele weken binnen. Het rouwverlof is nu nog niet wettelijk geregeld. Soms staan er een aantal dagen voor in de cao. Voor rouwverlof ben je nu nog afhankelijk van de goedheid van je werkgever. Een aantal politieke partijen zijn al een aantal jaren bezig om dit van de grond te krijgen, maar het kabinet voelt er nog niet veel voor. Het is volgens mij goed dat het bij wet wordt geregeld. Je zou niet alleen afhankelijk moeten zijn van een goede en begripvolle werkgever. Iedere rouwende heeft het recht om de ruimte te krijgen voor zijn of haar verdriet.
