Op 1 januari 2021 startte ik mijn eigen bedrijf als Rouwcoach. Ik heb al hele mooie gesprekken met verschillende mensen mogen voeren. Ze vertelden mij over hun grote gemis, hun verdriet en stelden me vele vragen. Wat een voorrecht dat ze je het vertrouwen schenken en hun grootste verdriet en zorgen met je durven te delen. En dan… Dan is het weer 18 april. Het is al 11 jaar geleden dat mijn zoon Redmar door geweld om het leven kwam. Al 11 jaar… Het verdriet en het gemis komt zeker op zo’n dag weer extra naar boven. De avond/nacht ervoor zit ik altijd achter de computer. Ik kijk naar filmpjes en foto’s van Redmar. Favoriet is het filmpje op YouTube ( coca cola cup B.mpg) Ik geniet dan van de wijze waarop hij een bal strak in de bovenhoek schiet. Maar het zijn elk jaar dezelfde foto’s, dezelfde filmpjes. Hij blijft voor altijd 16 jaar. In gedachten probeer ik te bedenken hoe hij er nu uit zou zien. Hij zou 7 mei aanstaande 28 jaar zijn geworden. Zou hij al getrouwd zijn? Wat voor beroep zou hij hebben gekozen? Ik kan er alleen over fantaseren. Ook na jaren blijft het gemis groot. De pijn blijft. Het blijft een deel van mijn leven. Niet alleen van mij. Ook van vele anderen die Redmar persoonlijk hebben gekend. Toen we zondag naar zijn graf gingen kwam ik daar een vriend en vriendin van Redmar, in gezelschap van hun moeder, tegen. Ze wonen in het midden van het land, maar toch komen ze nog elk jaar op 18 april bij zijn graf. Samen hebben we de tranen gedeeld. Zo bijzonder! Wat doet me dat goed dat Redmar niet vergeten wordt. Dat er zoveel mensen nog aan hem denken en hem missen. Dat geeft me veel steun. Misschien kan ik daarom de mensen die bij me komen ook wel beter begrijpen. Ook zij zijn iemand kwijtgeraakt waar ze heel veel van hielden. Ik voel hun pijn. Zoals ik ook de pijn gevoeld heb en met regelmaat nog voel. Ook zij worstelen met de vraag hoe ze nu verder kunnen gaan. Verder met hun leven zonder de persoon waar ze zoveel van hielden. Ondanks dat we allemaal iemand kwijt zijn geraakt is ons eigen rouwproces uniek. Ieder rouwt op zijn eigen manier. Ik ben dan wel ervaringsdeskundige in het verlies. Ik heb niet een panklare oplossing. Zoals ik de steun van anderen om me heen ervaar, zo wil ik die steun ook aan anderen bieden. Samen zoeken naar een oplossing om weer te genieten van wat er wel is. Niet door het een plekje te geven, maar door verder te leven met ons geliefden in ons hart. Het verdriet en de tranen kunnen ook na langere tijd zomaar weer boven komen. Ik ben daar persoonlijk blij om. Ik weet dan weer wat Redmar voor mij betekend. Ook na al die jaren ben ik hem gelukkig niet vergeten. Hij blijft een onderdeel van mijn nieuwe leven. Ik ben en blijf hem ook dankbaar voor wat hij mij gebracht heeft. Vorig jaar kreeg ik op 18 april voor het eerst mijn kleinzoon Liam in mijn armen. Nieuw leven op een dag van verlies. Ik mag en kan daar zo van genieten. Ik gun iedereen dat. Leven met het verlies en leren om weer opnieuw te genieten.