Rouw: Een fase van intens verdriet. Ongeloof over wat er gebeurt is. Ontkenning gevolgd door een mengeling van gevoelens van angst, boosheid, jaloezie, eenzaamheid en wrok. Het gevoel de controle geheel kwijt te zijn.

Een omschrijving die velen van ons bekend voor komt. Soms is er sprake van een plotseling overlijden. Totaal onverwacht moet je een geliefde missen. Soms begint het rouwen al tijdens het leven. Je naaste is ongeneeslijk  ziek. Je rouwt al om datgene wat jullie samen niet meer hebben en om alles wat was en nooit meer zal worden zoals het is geweest. Of je weet niet goed hoe je moet rouwen, omdat een naaste van je langdurig is vermist en je je elke minuut afvraagt of hij of zij nog onder ons is. Op welke manier het ook gebeurt het brengt je in een fase van rouw, van intens verdriet. Je probeert het te snappen, maar het is vaak te moeilijk. “Hij was nog zo jong”, “Hij was nooit ziek”, “Ik wist echt niet dat hij het leven niet meer zag zitten, waarom zag ik dat niet aankomen?”. Zoveel vragen en geen antwoorden. In het begin wil je het ontkennen omdat het te heftig is, het totale gevoel van gemis is zo groot.  Je dekt nog steeds de tafel voor hem. Je snapt niet waarom hij niet belt en toch weet je verstand al dat hij is overleden. Het gevoel vindt echter nog geen aansluiting. Het is te heftig. Je gedachten lijken maar niet te kunnen stoppen. Veel emoties komen naar boven. Boos om wat hij zich zelf heeft aangedaan. Hield hij dan niet van mij en onze kinderen? Boos omdat anderen het hem hebben aangedaan. Jaloers omdat het haar overkomt en niet al die anderen. Of je hebt een gevoel dat je een deel van je zelf bent kwijt geraakt. Zonder die ander lijk je niet verder te kunnen leven. Gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid. Is er überhaupt nog wel een toekomst? Het hele proces van rouw heeft invloed op je lichaam en je  geest, maar ook op de sociale relaties om je heen. Je merkt dat je alle controle verliest. De liefde voor die persoon was zo innig. Rouw is dan ook de achterkant van die liefde, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze zeggen wel hoe dieper de liefde, hoe intenser de rouw. Vaak is het voor jezelf, maar ook voor anderen, moeilijk om om te gaan met al die emoties. Omgaan met verdriet behoort jammer genoeg niet tot onze basiskennis. We willen allemaal wel een reisgids of een spoorboekje in het land van rouw. Toch kunnen we met behulp van mensen, die ons steunen, vaak wel onze weg leren vinden. Geduld en onverdeelde aandacht helpen hier zeker bij. Belangrijk is het voortdurend bieden van een luisterend oor.  Soms gaat dat niet. Soms ontbreekt het aan mensen die dicht bij je kunnen  staan in die eerste periode. Ze wonen niet in de buurt. Ze durven niet langs te komen in deze verschrikkelijke Coronatijd.  Je wilt wel wat vertellen, maar mensen beginnen vaak over hun eigen verhalen en die kun je er juist niet bij hebben. Je wilt in deze fase er over praten met je partner, maar hij of zij wil er niet over praten omdat alles nog zo zeer doet. Je hebt nog geen therapie nodig want al je reacties passen bij deze eerste fase van verdriet. Je zoekt naar erkenning en herkenning. Dan is er moed voor nodig om een stap te zetten naar iemand die je verder wil helpen. Iemand die je vertrouwen wil geven om je verhaal te doen. Die zonder oordeel wil luisteren en die je wil begrijpen. Ik zou graag die iemand voor je willen zijn.