Corona…

Ik lig in een lekkere stoel achter in de tuin genietend van de zon en de heerlijke temperatuur als ik word gebeld door mijn broer. Ik voel gelijk dat hij mij een boodschap wil vertellen. Een familielid, een super aardige vrouw en moeder, was afgelopen nacht overleden. Ik kwam haar vaak op verjaardagen tegen. Altijd belangstellend en zorgzaam naar de ander. Ik kon en wilde het eerst niet geloven. Het bleek dat ze Corona had gekregen en daar is ze heel ziek van geworden. Eerst naar het MCL, daarna op de IC en toen nog naar Groningen. Ze heeft het niet van dit verschrikkelijke virus kunnen en mogen winnen. Ik ken alle discussies en meningen over Corona. Voor en tegen vaccinatie. Voor- en tegenstanders van het dragen van mondkapjes. We beschermen toch alleen maar de oudjes.. Ze was niet oud! Ze was veel te jong om dood te gaan! Ik had al meerdere voorbeelden van jonge mensen gehoord en gezien op filmpjes, maar nu het dichtbij komt voel ik het dieper van binnen. De waarheid is hard. Gelukkig worden heel veel mensen niet heel erg ziek van dit virus. Toch zijn er ook te veel mensen die er wel heel ziek van worden en maanden moeten revalideren om weer een beetje normaal te kunnen functioneren. Te vaak gebeurt het ook dat ze het virus niet overleven. Ook ik heb een hekel aan alle beperkingen en het dragen van die benauwde mondkapjes en ik heb zeker de waarheid niet in pacht over dit onderwerp. Ik kan echter wel het verschrikkelijke verdriet voelen van het gezin wat achterblijft. Vader en drie kinderen. Hun toekomst zal voor altijd anders zijn. Dromen worden keihard weggeslagen. Het gemis dat nooit meer echt weggaat. Heel veel beperkingen van Corona zijn moeilijk te verdragen, maar wat mij betreft is dat wel even heel iets anders. Heel veel opgelegde beperkingen zijn tijdelijk, we kunnen ons er door heen slaan. Dit gemis en verdriet zijn levenslang. Ik ben wel benieuwd hoe nabestaanden van de slachtoffers tegen al die meningen aan kijken over Corona. Ieder heeft het recht om er op zijn of haar manier tegen aan te kijken. De vraag is of iedereen zijn mening kan handhaven als er zoiets in je naaste omgeving plaatsvindt. Ik merk aan mezelf dat ik een nederig gevoel krijg en dat mijn mening niet belangrijk is. Heel veel zaken die geroepen worden kunnen nog extra leed toebrengen aan de nabestaanden van slachtoffers van Corona. Ik moet denken aan de titel van een rede van Martin Luther King: I have a dream. Ook ik heb een droom. Een droom dat er een dag komt dat het virus uitgebannen is. Dat iedereen zich weer vrij kan bewegen. Dat we elkaar weer kunnen aanraken en knuffelen. Tot die dag wil ik rekening houden met mijn medemens en zijn gezondheid. Ik weet het, ik ben maar een druppel in een grote oceaan. Vele druppels kunnen echter wel een verschil maken. Samen kunnen we elkaar steunen en er zijn voor degenen die veel verdriet hebben door dit verschrikkelijke virus.