Ondersteuning van nabestaanden….

Elisa: “Heb je het al gehoord? De zoon van Jan en Getruda is afgelopen week plotseling overleden! Nog maar 24 jaar!”. Trudie: “Oh wat is dat verschrikkelijk! Dat die mensen dat ook nog mee moeten maken. Ze hebben het al niet gemakkelijk gehad in hun leven. Jij kent die ouders wel redelijk goed, ga je ook naar hen toe? Elisa: “Ik wil wel, maar durf niet zo goed. Ik vind het heel spannend en ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat moet je nu zeggen om die mensen, met dat verschrikkelijke verdriet, te troosten?”.

Wat Elisa zegt hoor je wel vaker en het is heel begrijpelijk. Het is leuker om naar een verjaardagsfeestje of een andere blijde gebeurtenis te gaan. Toch is het zo verschrikkelijk belangrijk om mensen die in een verliessituatie verkeren te bezoeken. Een kaartje te schrijven. Hen te laten weten dat je met hun meeleeft. Na het overlijden van Redmar zijn hier heel veel mensen bij ons thuis geweest. In een lange rij rustig wachtend op de oprit. Elke dag weer. Wat ontvang je dan veel steun, warmte en medeleven. Vrienden en familie zorgden hier elke dag voor koffie, thee en eten. We kwamen er zelf niet aan toe. Ik ben daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Ook na langere tijd mochten we nog steun ontvangen. Helaas gaat het niet bij iedereen zo. Ik hoor ook mensen die zeggen dat ze teleurgesteld zijn in vrienden en familie. Dat ze de eerste week wel bezoek kregen, maar daarna bijna niet meer. Of dat ze helemaal niet reageerden.  Net of het leven dan al weer gewoon door gaat. Voor degene die een dierbare verliest is dat natuurlijk niet zo. Het verlies is niet zomaar voorbij. Ik snap wel dat het soms ingewikkeld is. Niet elke nabestaande heeft behoefte aan veel contact en “moeilijke” vragen. Toch wil het overgrote deel graag gezien worden. Vinden ze het fijn dat iemand hen, ook na langere tijd, thuis op komt zoeken. Het blijkt dat medemensen het vaak moeilijk vinden om een bezoek af te leggen. Hoe kun je nu de juiste woorden vinden voor iemand die zo’n groot verlies heeft meegemaakt? Weet dan dat je aanwezigheid alleen al heel welkom is. Weet dat ook in een stilte een grote verbondenheid gevoeld kan worden. Weet dat je gewoon kan vragen hoe zijn of haar dag is geweest. Een nabestaande heeft al zoveel verloren en hij kan zijn sociale omgeving goed gebruiken. Is het niet in een gesprek dan in praktische dingen. Vaak vraagt de rouwarbeid zoveel van je dat je bijna nergens meer aan toekomt en hulp is dan welkom. Zelf ben je vaak niet in staat om die hulp te vragen. “Bel maar als ik iets voor je kan doen..”. Helaas dit werkt niet. Vraag gewoon waar iemand zin in heeft. Samen het huis doen, samen gewoon een stukje wandelen in de natuur, samen een kopje thee drinken. Het verlies wordt daarmee erkend. Het is echt helend als je die steun mag ontvangen. Dus ga in contact, hoe eng dat misschien ook wel voor je is. Je zult merken dat het je daarna vaak een goed gevoel geeft. Een nabestaande kan zelf altijd wel aangeven waar hij wel en niet behoefte aan heeft. Reageert iemand niet zoals je had gehoopt? Wees dan niet boos. Waarschijnlijk is het voor de nabestaande allemaal nog te moeilijk. Laat hem of haar daarna niet links liggen. Probeer het een volgende keer nog eens. Ieder mens heeft zijn medemensen nodig om te overleven. Iedereen, als hij dat wil, is in staat om een ander bij te staan en te troosten. Ik wens jullie fijne en diepe ontmoetingen en de nabestaanden heel veel steun.